la route de la pluie

Rouffach, 01-05-'14

Wat eigenlijk de 'route du vin' had moeten zijn, is een 'route de la pluie' geworden. Wij zijn Pierre Paulusmère niet voor kunnen blijven. Ontbijt 7.15 heures, gepakt en gezakt 8.00 uur en route. Uitgezwaaid door de gastvrouwe die gisteravond haar uiterste best deed om het internet te laten werken, op mijn (en dat van andere gasten) werkte 'alphaspot' niet… op die van haar ipod wel… echter om van de mijne naar de hare, mijn al geschreven verslag te transporteren werd zelfs met de USB stick die zoonlief uit het dorp haalde mij te veel… jammer en helaas dacht ik nog, dan maar geen verslag. Goed getafeld, gingen we vroeg naar bed… en wat bleek op de kamer deed die het wel zodat ik mijn verslag alsnog kon typen en de sponsoren nog even kon vermelden… Toen ik klaar was, sliep Josine al aan het geluid te horen.. het ebookje lag op haar neus en zo bijziend is zij echt nie.
8.00 uur dus, vertrek op weg naar de Col du Donon, de eerste 10 km. geleidelijk en de laatste 9, stevige stijging tot 813m. Schitterend om door zo'n bos met een kabbelend riviertje, de Witte Saar, naast je omlaag stromend, omhoog te gaan, in alle stilte, 1 auto passeerde ons op weg naar boven.. bochtje links , bochtje rechts, steeds hoger, vogels overal te zien en te horen, af en toe een buizerd. Toen boven en ik dacht even een staatsie portret, een selfi, van mijzelf voor dat bord te maken, helaas het ontbrak, alleen een Duits kerkhof dat daar in 1944 opgericht was… we zaten wel in de wolken, het regende (nog) niet… dan de afdaling naar het gehucht Col du Donon waar een restaurant welkom was voor een cappuccino.. Heeeerlijk, deze klim 'pas de problemes', weet weer dat ik leef… Alleen alle respect voor de mw. van die sportmasseur uut Wanroij die op haar 65-ste op een 'gewone' fiets samen met haar man deze tocht gemaakt heeft.. op onze 'oude' Koga tandem, zonder ondersteuning maar wel inklapbaar! was deze tocht niet gelukt.. ik denk dat deze tocht veel zwaarder is dan die naar Santiago de Compostella.. maar wat lees ik Peter… in 6 weken naar SdC, heen en weer fietsend??.. mijn solorit in 2006 lukte mij (zonder trapondersteuning) in 24 dagen.. ben ja al in training ?? heen en weer naar Boxmeer is niks… 8-9 uur/dag op de fiets zitten… Heeeeeerlijk, is wat anders… haal die zalfjes maar alvast.. Trouwens de laatste dagen bemerk ik een vervelend gevoel aan mijn achillespees eerst rechts en nu ook links… en als ik 's morgens vroeg vroeg (geen type fout) wakker word, en ik beweeg mijn voeten dan 'crepiteert' er iets… met de hand voel je dan dat gevoel wanneer je sneeuw samen knijpt… op zijn Latijns heet dat 'een tendinitis crepitans' (hè clubarts uut Kuuk), nu geen kraakpols maar een kraak achillespees… maar ja, onder het motto krakende wagens lopen het langst, masseer ik die sportgel uut Wanroij er dan (mét wat eigen verboden bestanddelen toegevoegd) 's morgens en 's avonds op en wat blijkt rechts is al minder aan 't worden, links nog wel vervelend aanwezig.
Terug naar onze tocht van vandaag… in dat restaurant zeg ik tegen Josine "ik haar even de handschoenen uit die tas" en zij zegt, "maak jij dan even mijn handtasje aan mijn stuur vast, ga ik nog even naar toilet" .. zo gezegd zo gedaan. De dames handtas waar al onze waardevolle spullen in zitten, haar telefoon, onze paspoorten en natuurlijk de pecunia… Loop ik daar met dat dameshandtasje over de parking place richting mijn gestalde tandem, komt er zo'n kudde zwartlederen motorrijders aan die parkeren en mij dus met dat handtasje zien lopen… hilariteit alom natuurlijk.. ik ook, maar schaapachtig (sorry monsieur le Mouton noir) lachend terug… ik bevestig dus dat handtasje om mijn manier aan Josine's stuur en wacht op Josine… We vertrekken voor de afdaling en daar begint monsieur Pierre Paulusmère zijn belofte waar te maken, het begint te regenen en niet een beetje, soms zo hard dat het met zo'n 50 km naar beneden duikend, hagelkorrels lijken, heeeeeeerlijk, ik voel alles..ik leef richting Schirmeck, Rothau.. een afdaling van een dikke 10 km.. naar boven in dik 1 uur, naar beneden in 15 minuten… Toen we langs een kerkhof reden begon er iets te tingelen aan onze fiets, of was het iemand op het kerkhof?? Door die beklimming was de accu bijna leeg en met de beklimming van de Col de Steige in het vooruitzicht stopten we in Fouday voor een accu-wissel.. toen kwam Josine erachter dat de getingel veroorzaakt werd door haar nagelknipper die uit de vakkundig door mij opgehangen dames handtasje hing en tegen de 'achterstang' aan tingelde… maar als die eruit kan, wat dan nog meer??? en ja hoor: HET FOUTJE VAN VANDAAG….. deze handtas bevat 1 afgesloten compartiment mét rits (voor de waardevolle stukken) en 2 compartimenten links en rechts van die rits, die je kunt afsluiten met klitterband… daar was het buisje met zoetjes uitgevallen toen ik die tas vakkundig ophing… wat blijkt nu? Josine zei al de hele afdaling een rot gevoel te hebben over waar haar telefoon was… en ja hoor HAAR IPHONE was verdwenen.. nergens meer te zien, dusse die was weg…. we keken elkaar alleen beschuldigend aan, zonder woorden, maar met vele gedachten, … wat te doen?? 16km rechtsomkeer, diejen Col weer op en onderweg kijkend waar die iphone eruit gevallen was?? niet mijn eerste idee mag ik wel zeggen… idee van Josine: ik bel in het hotel "by Julienne" hiertegenover in Fouday op naar dat restaurant op de Col du Donon en vraag of ik hem daar niet binnen heb laten liggen of dat hij buiten misschien gevonden is… zo gezegd zo gedaan, Josine met haar beste Frans (niet haar broer) dus naar binnen en … na een kwartier weer buiten… niets gevonden… Toen kwam mijn idee aan bod… ik bel met mijn telefoon naar de hare…. zo gezegd zo gedaan en gaf de telefoon aan Josine (zij spreekt veel beter Frans)... hij ging over, over, over en nog eens over en toen???? werd hij opgenomen door een, wat bleek Zweedse motorrijder, die toen hij hoorde dat wij met de fiets de Col af gegaan waren, meteen aan bood om 'even' naar beneden te rijden, 16 km, om Josine's telefoon te brengen…. de wonderen zijn de wereld nog niet uit… Stel je voor, Josine zonder iphone, zonder al die fotoos van al haar kleinkinderen, zonder die muziek en al die filmpjes die Sterre er al opgezet heeft, zonder die familie app, zonder die Boest app, zonder die mediatheek app met mij naar Napels, dat was een minder plesante tocht geweest dat kan ik u verzekeren… die motorrijder vertelde de iphone langs de weg gevonden te hebben en hij dacht nog die heeft een motorrijder verloren… hij zag het rose mapje (gelukkig niet dat zwarte wat Josine eerder had..) en raapte hem op. Eind goed, al goed zullen we maar zeggen, niet te geleuven wat een 'geluk'… Toen we weer een stuk langs de vrij drukke D1420 reden, zei Josine van achteren "het ziet ook niet uit als jij met mijn tasje loopt, ik hou het voortaan ALTIJD bij me" waarmee ik (en achteraf die motorrijders) dus mee instemde… alleen hoop ik dat die telefoon voortaan in dat compartiment mét rits opgeborgen zal worden.. ik hou jullie op de hoogte…
De Col de Steige viel mee, langzaam en geleidelijke stijging van zo'n km of 8 gevolgd door een bijna continue afdaling over 20 km, heeeeeeerlijk in de regen, je hoort de regen op je helm tikken… kleren door en door nat.. gelukkig is dat kostuum van mijn vader ook waterdicht… op weg naar?? 'la route de vin', de wijnvelden van de Elzas.., die voor ons dus meer 'la route de la pluie' geworden is.. je fietst door wijnstokken velden van hier tot ginder… op een fietspad… je hebt de mogelijkheid om ook een route via de dorpjes te nemen die tegen die berghellingen aan liggen te maken, maar omdat die in nevelen gehuld waren, verkozen wij het fietspad… van Scherwiller, naar Kintzheim, door de stromende regen, steeds harder en harder en in Bergheim : een lunchpauze, 13.00 uur 78,5 km oppe teller.. Menu: 'Asperges d'Alsace…' en weer ben ik van mening dat de 'Asperges a la Josine de Frank' de de lekkerste zijn.. wat te doen met dit weer? vlgs. diejen Pierre zag het er vandaag niet goed uit… ook op de weer-app regionaal niet… nog 2 uurtjes fietsen en zien waar we uitkomen??? even in het boekje van Rinus gekeken en Pfaffenheim leek ons wel wat.. waar zouden wij, Pappenheimers, beter kunnen overnachten??? echter daar eenmaal, in nog steeds hevige regen (echt heeeeerlijk, nat tot op het kostuum van mijn vader), aangekomen bleek het Hotel au Petit Pfaffenheim op donderdag 1 mei gesloten… dus door naar Rouffach waar Hotel Ville de Lyon ons welkom heette in stromende regen… Zoals altijd checkte Josine in (zij heeft immers die handtas met alle waardevolle papieren en spreekt het beste Frans, alpha als ze is) en ik (Beta-man) zette de tandem achterom en droeg de 4 tassen naar binnen.. Op de kamer aangekomen… op de achterkant van de deur… prix de la chambre… 179 Euro… voor deze kamer… Josine dacht 89 Euro te hebben gehoord… wat te doen?? het Hemelbed zag er aanlokkelijk uit, de kleine douche met w.c. minder…. wel/niet/wel/niet wel dus, het bed was de bepalende factor in deze. (foto volgt). Gewassen, de was gedaan, gedouched en wel, weer droog achter de oren, zit in nu beneden te genieten van deze dag, heeeeerlijk… even (½ uur later) komt Josine ook beneden, lachend over wat we weer allemaal vandaag meegemaakt hebben, we bestellen een 'Philippe BOHRER alsac, pinot blanc de 2012' en genieten verder… vooral ook omdat Josine, bij navraag aan de receptie, te horen heeft gekregen dat de prijs voor de kamer inderdaag 89 Euro is… en dat voor die prijs, zo'n bed….

a demain